Yeryüzünde insanoğlunu terbiye edecek ve onu hizaya getirebilecek yegâne hakikat ölüm gerçeğidir. Gelin görün ki ölümün varlığı dahi insanı nefsine köle olmaktan kurtaramamıştır.
İnsan denilen varlığın nefs ve iman arasında kaldığında çoğunlukla nefsinden yana tavır aldığı, iman tarafında çok acziyet gösterdiği bir hakikattir.
              Dünya hayatının hiç bitmeyeceği, ölümün, kendisinden çok uzakta olduğu psikolojisi ile gaflet uykusunda uyurgezer dolaşan insan nefsine teslim olmaktan kurtulamıyor.  İnsanın nefsi arzuları, kendisini cehennem ateşine sürükleyerek götüren bir halat gibidir. Bilirsiniz ki cehennem ne kötü bir yurttur. Kor ateşten bir yataktır. Ateşin sarıp sarmalayacağı o dehşet günü gelip çattığında pişman olup dövünmenin kendisine zerre bir yarar sağlamayacağını aklederler mi?
                Bir düşünür  “Ölümün olduğu şu dünyada  aslında hiçbir şey çok da önemli değil”  sözü ile dünya hayatının ne denli boş, gelip geçici olduğunu ne de güzel vurgulamıştır. Evet belki de kainatın en büyük gerçeklerinden birisi ölüm gerçeğidir. Mahşerin dehşetli çığlığına bir an şahit olsa insan, hesap gününün azametini dünya gözüyle çok kısa bir süre görebilse insan, Allah’a secdeye eğilen başını bir daha yukarı kaldırabilir mi?  Dünyanın tüm serveti çöp dağlarına döner birden. Makam, mevki, şöhret ve zenginlik ne de anlamsızdır artık.
                Bir omzunda kâfir nefsinin, diğer omzunda melun şeytanın kölesi olmuş insandan daha zavallısı  kimdir?  Bu nedenledir ki insanın kendine yaptığı kötülüğü hiç kimse yapamaz. İnsanın zulmü kendinedir. İnsan başkasına kötülük yaparken aslında kendisine zulmetmektedir.
             Ölüm hakikatinin terbiye edemediği insanı hiçbir şey terbiye edemez. Yeryüzünde bozgunculuk çıkaranların, kul hakkı yiyenlerin, doğayı katledenlerin,  masum canlara kıyanların, dünyayı fitne ve fesata boğanların, çıkarları için mala, mülke, paraya tapanların ölüm gerçeğinden haberdar olduklarına sahiden inanıyor musunuz?  Eğer bu gerçeğin bilincinde olsaydı insanlık, yeryüzünde ne haksızlık, ne terör, ne savaşlar, ne de açlık olurdu.
           Ölümü bir türlü hatırlamak istemeyen İnsana bu gerçeği hatırlatacak olan tek şey o son günde üzerine atılacak olan bir kürek topraktır.