İçinde bir buhran vardı. Dolmabahçe Sarayı’nın önünden Beşiktaşlı Yahya Efendi’nin metfun olduğu yere doğru gitmekteydi. Geldiğinde görevini ifa ettikten sonra camide iki rekât namaz kılıp, caminin arka kısmındaki harikulade manzaraya bakıp buhranını bir nebze de olsa atmak istiyordu. Pejmürde bir hâli olan yaşı bayağı ilerlemiş, elinde ufak bir buz parçası"Sürekli geçiyor" demesi dikkatini çekti. Biraz yalnız kalıp kendini dinlemek istemişti ama sükûneti dinleyemiyordu. Meczup, elindeki buzu gösterip, “Gördün mü engel olamıyorum sürekli eriyor.” deyip yoluna devam etti, sonra durdu ve dönüp “Senin ömründe bak böyle, sürekli eriyor durduramıyorsun!” demesi ile içinde ki buhranı bir kat daha arttırdı.

Hayatımız bir buz misali eriyip gidiyor. Durdurmanın imkânı yok maalesef. Eninde sonunda gelecek olan geliyor. Ne kadar çabalasak da, çırpınsak da, sonunda topraktan geldik toprağa dönüşeceğiz. Enbiya Süresi 35. ayetinde “Kullu nefsin zaikatul mevt/Her canlı ölümü tadacaktır.”

Bu zaman zarfında bari güzel yaşamak gerekmez mi? Ömür uzun oldukça ne kadar güzel yaşarsak etrafımıza da çok faydalı olabiliriz. Ama ilk önce kendimizden başlamalıyız. Allah Resulü (sav) Efendimiz bir hadisinde“Kişinin ömrünün uzun olması tövbesini için bir fırsattır" demesi, ömür uzunluğunu hayatımızda avantaja çevirmemiz lazım. Daha çok ibadet daha çok namaz ve daha çok oruç ile hayatımız bu evre etrafında olduğu zaman harikulade bir yaşam biçimi olur. Niçin geldiysek bu cihana görevlerini tam ve daha fazla yapmanın hazzını duymak başka bir duygu olsa gerek diye düşünüyorum.