Beklemek çile sığınağıdır, bitmeyen ıstıraptır, ırmak ırmaktır gözlerden dökülen, yürekte kanayan ve dinmeyen bir sızıdır öylesine içten, öylesine garip. Ben mi yönümü şaşırdım yoksa dünyanın rotası mı kaydı? Dünya hiçbir zaman bekleyene beklediğini veremedi ya da vermedi. Sabretmek gerek, ancak sabırda müjde getirmedi. Biliyorum bir şeyler yanlış gidiyor bu hayatta. Beklerken mutlaka gelecek olan tek şey ölüm herhalde. Evet ölümden daha sadık hiçbir şey yok sanırım. Çünkü  bekle ya da bekleme mutlaka bir tek o geliyor.
           Mutluluk gelmedi, huzur ve neşe kayıp, ortalarda yok. İyi ve güzel adına neyin peşinde koşmuşsak asla yetişemedik. Mutluluk yıldız yıldız,  yıldızlardan da uzak. Umutlar hayal, her şeyimiz yarım yamalak ve darmadağın. Hep mi kötü biter hayat denilen bu filmin sonu. Film kötü ve üçüncü sınıf. Kendi filmimizde bile başrol oynatmadı kader bize. Öleceğimiz güne kadar ucuz figüranlık bizimkisi. Ne yazın ne kışın ne de baharın tadı tuzu yok hayatımızda. Öylesine karamsarlık ve Öylesine umutsuzluk içimiz dışımız. Dört yanımızı saran yalnızlığın taş duvarları arasında kendi hapishanemizde, kendi hücremizde ağırlaştırılmış müebbet cezamızı çekip gidiyoruz işte.
           Her şeye eyvallah, her şeye tamamda, bizler tahammül edemeyiz hicran yarasının katlanılmaz çilesine. Her yara kabuk bağlamaz, her çileye dayanılmaz bu hayatta. Şu bir hakikat ki felek asla bizden yana değil. Zaman içerisinde hafifler sandığımız acılar daha da bir azgınlaştı sanki. Her doğan gün bir başka dert, her gelen yıl bir öncekini aratır oldu. Ne türküler, ne şiirler, ne şarkılar, eskisi gibi güzel gelmiyor artık. Ekmeğin, suyun tadı kaçtı artık buralarda. Nevri döndü hayatımızın. Baktığımız aynalar bile bize düşman mıdır nedir. Yüzümüzdeki, alnımızdaki kırışıklıkları daha da bir çirkin gösteriyor. Hâlbuki ben aynaları hep dost bilirdim. Hiç bir şeye,  hiç kimseye güvenilemiyor demek ki bu hayatta.
            Yıllar çok acımasız bunu anladım. Dinmeyen, asla azalmayan asla hafiflemeyen bir sızı oldu hayat bize. Ne gecesi ne de gündüzü belli değil yaşadığımız zamanın. Bir tiyatro mu yoksa bu hayat. Kim kurdu bu çile sahnesini, kim yazdı bu acı senaryoyu?  Niçin biz, neden, kime, niye?  Hayat tiyatrosu acıklı olunca  sahneler kaldıramıyor çile yükünün ağırlığını. Bitmiyor, bitmeyecek gibi yaşadığımız bu oyun. Allah’ım bir yerde artık nihayet bulmalı, dinmeli acılar, azalmalı bu dert yükü. Bir insanın et ve kemikten örülü aciz vücudu daha ne kadar dayanabilir, daha ne kadar çekebilir. İnsan çile vagonlarının yorgun lokomotifi. Yoruldu lokomotif. Paslanmış, kapkara olmuş vagonlar dahi çürümüş artık taşıdığı çile yükünün ağırlığından.
           Ben mi tuttum güneşi doğmasın diye. Doğmadıysa güneşim suçlu ben miyim yine. Sonbahar yaprağıyım peşimde rüzgâr. Dinmiyor gözyaşlarım bomboş ufuklar.’Yeter yeter bir avuç kar beyazı, bir tutam yol bana. Tükendim, tükendim, tükendim artık. Ne de güzel dile getirilmiş hayat 1980’lerden kalma bu güzel şarkının bu güzel sözlerinde. Çok lafa, uzun söze gerek yok. Kalem ve dil güçlü, yürek yangın yeri ise bir tek mısrada bile anlatılır bir ömre sığan çileli hayat.