İlkokul 2. sınıfa gidiyorum o zamanlar ayakkabı pantolon kısaca yeni giysiler bayramdan bayrama alınırdı. O yıllarda Türkiye'nin durumu malum yeni giysiler ayakkabılar piyasada bulunuyor ama maddi durumu iyi olmayan aileler alamıyordu. Biz 6 kardeşiz babamın maddi durumu pek iç açıcı değil kimseye muhtaç olmuyoruz ama yeni çıkan giysiler bağlı olduğu için alamıyoruz.

O günlerde ayakkabı olarak kara lastik ayakkabı giyiyoruz, benim babamdan isteğim yeni çıkan iskarpin ayakkabı alması. Adamcağız ne yapsın bir tane değil alınca 6 tane almak zorundaydı, bende babasının adını taşıyorum ya beni de üzmek istemiyordu.

Arife günü akşam üzeri babam elleri dolu geldi.Her çocuğa ihtiyacı ne varsa elinden geldiği kadar almış bana da bir çift ayakkabı almıştı. İskarpin mi aldın baba diye sordum ayakkabı gerçekten daha önce giydiğim ayakkabılardan farklıydı. O gün ayakkabılarım ile yattım, sabah bayram namazından çıkanlar ile bayramlaşmak için en güzel ve yeni ayakkabılarımı giydim cami yakındı evimize, camiden çıkanlar ve birkaç arkadaşım ile bayramlaştık

O yıllarda yuva köyünden Çoruh özü yakınına taşınan ev sayısı da çok azdı bayramlaşma çabuk bitti. Ben arkadaşlarıma ayakkabılarımı gösteriyorum babam bana iskarpin ayakkabı aldı diye ölmekteyim, sevincim sonsuz arkadaşlarım hayran hayran bakıyor bende aldıracağım babama diyorlar.

Komşu çocukları ile her bayram bütün evleri dolaşır bayramlaşır onların verdiği şekerleri daha sonra yemek için biriktiririz. O bayram  gittiğim evlerde babam bana iskarpin aldı diye  övünç ile gösteriyorum onlar da güle güle giy diyorlardı.

Öğleye kadar evlerin çoğunu gezdik bayramlaştık öğle sonu az bir evimiz kalmıştı öyle sonu yeniden bayramlaşmaya çıktık evleri dolaşıp bayramlaşıyoruz gittiğim her yerde ayakkabımı gösteriyorum sevincime onların da katılmasını bekliyorum bu beni çok mutlu ediyor bayramlaşacağımız birkaç ev kaldı. Son eve gittiğimde ben yine ayakkabımı gösterdim evin gençlerinden biri verde ayakkabına bakayım dedi sevinçle uzattım baktı baktı bu dedi iskarpin değil. Onun ile biraz ağız dalaşı yaptık sonra babası evet bu kara lastik dedi dona kaldım ama bir süre eve gittim kimse kara lastik dememişti.

Benim üzüldüğümü gören ak sakallı dede sen üzülmeyesin diye demişlerdir dedi. Sen evde yine babana bunu kara lastik olduğunu söyleme dedi babamın üzülmesini istemiyordu

Evet babamlara bir şeyler söylemedim ama ilkokul ikinci sınıfta olmama rağmen kara lastik ile iskarpin ayakkabıyı ayıracak bilgim yoktu maalesef fakirlik bu olmalıydı. 1980 hatta 1990'lı yıllarda kara lastik giyen köylerin olduğuna şahit oldum. Türkiye'nin gerçekleri bunlardı o yıl ve ondan sonraki yıllar kara lastik yemeye devam ettim. O bayramdan sonra babam ya da anneme bayramda bana şunu alın demedim zaten ailem ailenin imkanları ölçüsünde ihtiyacımız olan her şeyi alıyordu

İskarpin : Altı köseleden diğer yerleri manda derisinden yapılan ayakkabı.

Kara Lastik : Siyah lastikten yapılan ayakkabı