Vefa derler burda eski bir semte,
İnsanlarda bugün vefa kalmadı,
Nice dost ahbabım vurdu sineme,
Dostluklarda vefa sefa kalmadı.

Dostum dediklerim arkadan vurdu,
Konuştuğum laflar ortaya kondu,
Saklı hazineler sırlar bozuldu,
Ahbaplarda vefa sefa kalmadı.

Çalıştığım yerde dost bulamadım,
Kuzu sanıyordum kurda dalandım,
Arkamı dönünce yarayı aldım,
Kardeşlerde vefa sefa kalmadı.

Nankör oldu insan iyilik bilmez,
Yüzüne gülerde arkası gelmez,
Köşeyi dönünce selamı vermez,
İnsanlarda vefa, sefa kalmadı.

Para verir isen el üstü tutar,
Vermesen bir kere ardından atar,
Mayası bozuktur sırrı zor tutar,
Komşularda vefa, sefa kalmadı.

Dostum dediklerim sırrımı tutar,
Hayırsız vefasız bir anda satar,
Kahpe insanlarda vefa ne yazar,
Kahpelerde vefa, sefa kalmadı.

Yanında konuşsam lafları yayar,
Sır tutmaz vefasız tefeye koyar,
Mecliste insanlar adamdan sayar,
Meclislerde vefa, sefa kalmadı.

Bir kere istedim yok param dedi,
On kere yüz kere alıp da verdi,
Muhtaç etti namertlere bak beni,
Namertlerde vefa, sefa kalmadı.

Kara günde yoktu hayır görmezler,
Acı günde baktım bir kez gelmezler,
Nankör adam çoktur hatır bilmezler,
Nankörlerde vefa, sefa kalmadı.

Hastanede yattım üç ay boyunca,
Bir arayıp soran dost ahbap olsa,
Gözlerimden yaşlar aktı dolunca,
Yöremizde vefa, sefa kalmadı.

Töremizde örfte bunlar var mıydı?
Camiye gelmesek Hocam arardı,
Akraba komşular hatır sorardı,
Töremizde vefa, sefa kalmadı.

Vefa İstanbul’da bir semtin adı,
Bozuldu dünyanın kalmadı tadı,
Hüdayi yakındır Kıyamet vaktı,
Dünyamızda vefa, sefa kalmadı.