Yaşam Kadar Acı
İnsanlar bu dünyadaki bir çok şeyi bilmiyorlar. Ama en çokta şükür etmeyi bilmiyorlar. Geçenlerde Ankara’da yatan evsizleri görmeseydim ben de hatırlamayacaktım.
Ben hayatımda o kadar çaresiz, bitmiş tükenmiş insanı ilk defa bir arada gördüm.
Her şeyin kabul edildiği gibi
Bu durumda kabullenmeyle son bulmuştur.
Ancak insan... O da bir annenin canı. Başına ne geldi belki günâhkar,belki talihsiz...
Ama bir annenin canı. Ama bir insan!
Adı,yaşı,karakteri hiçbir önemi yok.
Kötü kalpli,etrafına kötülük yapan bir insan da olsa orada o durumda yaşamayı hak etmiyor.
Onlar çocuk değil miydi?
Onlar da ağlayarak gelmedi mi dünyaya? Onlar da bebekti onlar da insandı...
onların da ailesi, hayalleri, sevdikleri, sevenleri vardı...
Şimdiyse bir insan geçin.
Evleri bile yoktur ki evsiz deriz.
Bize zor, acınası gelen bu şey onların gerçeği, hayatı işte.
Belki onlar da isyan etmişlerdir, belki çok ağlamışlardır.
Ama yaşam kadar acı
acı kadar gerçi bu hayatı yaşıyorlar...
