Bugün insanlığını kaybetmiş,insan demeye bin şahit varlıklar hakkında konuşmak istiyorum.Sahi biz ne ara bu denli bencil,umursamaz,kötü kalpli olduk? Misal bir toplu taşımada küçücük bi beden yere düşüp canının acısından bağırdığı vakit bakmaya tenezzül etmeyecek kadar ne yaşadık? Nerde unuttuk kalbimizi biz? Nasıl bu kadar vicdansız olduk? Ama bize ne başkasının yavrusu napalım yani değil mi? Ama ya senin yakının olsa? İşte öylesine körü körüne ruhsuz,kalpsiz varlıklarız artık .Kelimeler yetmiyor kalpsizliğimize.Herkesin amacı sadece kendisi olmuş.Böylesine bencil insanların sonu nasıl olur bilemiyorum... Bu çok çok basit bir örnek. Sadece gün içinde kendimizi yormak istemediğimiz için ya da işimizi aksatacağı için kim bilir neleri görmezden geliyoruz.Nelere göz yumuyoruz? Sonrada gece yastığa kafamızı koyunca vicdan azabı çekiyoruz ya da çekmiyoruz. Orası da muamma maalesef. İşte tüm bunların sonunda duyarsız,kendine bile hayrı olmayan insanlar ortaya çıkıyor. Aslında bu durum hepimizin ortak sorunu gel gör ki bunu anlayabilecek birileri var mı? Var ama kişisel düşüncem az olduğundan yana. Zaten 5 insandan 3 ü duyarlı olsa 2 si de onlara imrenir.Bizim sorunumuz da tam burada başlıyor çünkü o 5 insanın 2 sinin duyarlılık hakkında fikirleri var geriye kalan 3 ise gözünü yuman kulağını tıkayan yani maalesef ki bana bir şey olmaz, bana dokunmayan yılan bin yaşasın görüşüyle yaşamaya çalışan çoğunluktaki insanlar.Yani ben anlayamıyorum açıkçası insanların bir şeyleri anlamaları için mutlaka kendi başlarına mı gelmesi gerekiyor? İllaki canımız yandığında mı önlem almalıyız yani? Uzun lafın kısası başkasına kör,sağır kendine gelince duyarlı. Neresi insan bunun?