6 Şubat günü yaşadığımız iki büyük deprem felaketiyle birlikte ülkece tüm duygularımız harap olmuş vaziyette. Açıkçası bu defa ateş düştüğü yeri değil, hepimizi yaktı...
Bu esnada en çok haber aldığımız kaynak ise sosyal medya oldu.
Orada okuduğumuz yazılar, paylaşılan videolar ve yardım talepleri, telefon numaraları zaman zaman can simidi oldu.
Sosyal medya hesaplarımı incelerken paylaşım yapılan bir şiir çok hoşuma gitti ve ben de burada sizinle paylaşmak istedim...
Buyurun o halde...
Adana'ya ağlasam.!
Gaziantep mahsun kalır,
Şanlıurfa'ya üzülsem,
Malatya'nın boynu bükük...!
Adıyaman'a yardıma gitsem,
Kilis öksüz kalır...!
Diyarbakır ne oldu desem,
Hatay'dan haber yok...!
Kahramanmaraş'ta kıyamet koptu,
Osmaniye'de can pazarı..!
Gülmeyi Maraş'ta,
Coşkumu Hatay'da,
Neşemi Adıyaman'da, Mutluluğumu Adana'da bıraktım.
Urfa kadar yorgun,
Antep kadar bezgin, Osmaniye kadar hüzünlü, Malatya kadar yıkık, Diyarbakır kadar bitik,
Kilis kadar cefakarım.
Güzelim Türkiye gibiyim işte...
Dışarıdan bakınca ışıl ışıl,
Ama aslında yorgun ve bitkin...
Lâkin her şeye rağmen Türkiyem gibi dimdik ayaktayım.
Ateş düştüğü yeri değil, hepimizi yaktı...!
