İlk etapta duvardaki gravür dikkatimi çekiyor ölü bir kuş.
Oda duvarlarının dipleri nemlenmiş içeride ağır bir küf kokusu hakim.
Nefti yeşili tekli koltuğun kırık bacağı hemen gözüme ilişiyor, oturup kalktıkça denge yitimine uğruyor olmalı düşüncesi takip ediyor gözlemlerimi.
Beni çalışma odasına alan bakıcı kadın ortalıktan kayboldu, hâlâ ayaktayım.
Rauf Bey'in teşrif etmesini bekliyorum. Çalışma odasının kapısı açık bırakılmış.
Diğer odadan az önce çıkan Rauf Bey'in usul usul bana doğru yaklaştığını görüyorum, halsiz gözüküyor, başıyla selamlıyor beni, tokalaşmıyoruz.
Henüz oturmam için bir yer gösterilmedi ayaktayım, öylece ona bakıyorum.
Bordo röpteşambırlı ihtiyar pek memnun gözükmüyor, burada bulunmamdan rahatsız gibi, hatta bana karşın duyarsız, ya da ben öyle vehmediyorum.
Oysa buraya gelirken nasılda heyecanlıydım, ilk röportajım nede olsa. Şimdi ise pişmanlık denen his duygularımın eşiğinde bekliyor.
Sorularım ve soracaklarım birden zihnimden uçup gitti.
Rauf Bey ağzını açıp tek kelime bile etmiyor hakeza bende öyle.
Bir an kolumdaki saate kayıyor endişeli gözlerim saat 14:30'u gösteriyor.
Benim ise en geç saat 17:00 vapurunda olmam gerekiyor.
Ah! Kamil Bey ah! Bu henüz İlk röportajım neden beni böyle zorlu bir işe gönderirsin ki? İçin için kızıyorum patrona.
Zihnim sürekli gözünü seveyim Rauf Bey hadi artık başlayalım diyor.
Lakin içim bir garip umutsuzlukla savaş halinde, yüzüm şekilden şekile giriyor olmalı, gerildim.
Ellerim huysuz, sürekli parmaklarımı çıtlatmak sinir bozucu bir sesi doğruyor.
Ve ben hâlâ odanın orta yerinde ayaktayım. Bacağı kırık koltuktan başkaca oturulacak bir yer yok! Onada Rauf Bey oturdu.
Tamda tahmin ettiğim gibi denge yitimine uğradı koltuk ama bu Rauf Bey'i hiç etkilemedi kimbilir kaç zamandır kullanıyor bu kırık bacaklı koltuğunu.
Sessizliği bozan ufak bir öksürük mü desem, yoksa boğaz temizliği mi emin değilim olsun, nihayetinde sessizlik bozuluyor olmalı.
Rauf Bey benimle göz kontağı dahi kurmadan Gita'dan bir cümlesiyle başlıyor konuşmasına.
'Ne bu dünya ne öteki dünya ne de mutluluk şüpheye terk edilmiş insan içindir.' Dedikten sonra yine susuyor, uzun bir sessizlik, saatin tik takları ve ağır küf kokusu...
Öte yandan yüzüne baktıkça içime işliyor Rauf Bey'in yüzündeki derin çizgiler, yumuşuyorum.
Kasılan sinirlerim gevşiyor bu hissettiğim şey merhamet duygusu olabilir mi?
Önyargımın buz dağı gibi yavaş yavaş eridiğini hissediyorum gözlerimin kıyılarında her an bir tsunami kopabilir.
Rauf Bey'e karşı rengârenk ilgi dokumaya başlıyor zihnim, karşı koymaya çalışıyorum ama nafile bir şey var onda beni çeken. Gözleri yorgun, dudakları renksiz bir ihtiyar oysaki.
Çok önceden onun hakkında birçok şey duymuştum.
Üsküdar'ın en eski sahaflarından biriymiş her kim nadir bir eseri bulmak istese onun dükkânında bulabilirmiş Rauf Bey oldukça bilgili ve de güngörmüş bir İstanbul beyefendisimiş vs vs.
Evet, suskun ve kararlı halinden anlaşılıyor tamda anlatıkları gibi biri var karşımda, odadaki kitaplığa bakılırsa bir çoğunu okumuş olmalı.
Onun bilgisini tasavvur edememek kaygı veriyor bana.
Ne soracağım bu adama ya sorularımı komik bulursa? Ya cehaletim sorduğum sorularda ayan olursa off yine gerildim iyi mi? Rahatsız ettiğim için özür dileyip hemen odasından sıvışsam mı acaba?
Belki kendimden kaçıyorum kime ne? Buradan uzaklaşmak istiyorum ardıma bile bakmadan koşmak koşmak...
Bu düşüncelerden hemen silkinmem gerek ilk işinden kaçar mı insan? Hem sonra patronuma ne derim...
Kendi kendimi kınıyorum için için.
Kendine gel!..
Suskunum ama kahrolası zihnim hiç susmuyor.
Neredeyse bir iki cümle daha kursun diye dizlerine kapanıp yalvaracağım.
Ahh soru sormak için dilim bir çözülse...
Gittikçe daha zor ayrıştırıyorum hazırladığım soruları olgörüp toparlayamıyorum üstelik.
Çömez sende diyorum kendi kendime, dilini mi yuttun ne!?.
Sesim çıkmıyor, sözcüklerimi şu küflü duvarlar mı yuttu yoksa.
Belki de ayağı kırık koltuğun altına kaçtı sorularım.
Bir taraftan da daha çok hislerime yoğunlaşmış buluyorum kendimi.
Bir şey daha mırıldanıyor Rauf Bey bellibelirsiz.
Soluğuna ve renksiz dudaklarına odaklıyım pürdikkat.
Sesi evet! Evet! Tellerine doğru basılan bir enstrümandan çıkan nota gibi ilişiyor kulağıma.
'Nedeni teşhis edilebilir haller verimli değildir.' Diyor. Fazlaca etkileyici buluyorum bu sözü.
İnleme gibi, sayıklama gibi, netliği kendi içinde kaybolmuş bu seste yitiyorum.
Eskipüskü kitaplar ilişiyor gözlerime bakışlarım haylaz çocuklar gibi yerinde durmuyor.
kimbilir kaç kez dokundu eprimiş sayfalara şimdilerde biçimleri bozulmuş şu ihtiyar parmaklar.
Elleri dizlerinin üzerinde bir ileri bir geri gidip geliyor dizleri sızlıyor olmalı ihtiyarlık zor...
Adetler ve inançlar karşısındaki duruşunu merak ediyorum aslında.
Bu aşırı hassas ve bilge adamın birikimlerine iyice merak salıyorum.
Bacağı kırık koltukta yarı uykulu yarı uyanık oturan adama karşın tuhaf bir muhabbet duyuyorum çok ilginç.
Artık ne saat ne de vapur umurumda.
Bir ara derin bir uykudan uyanır gibi silkiniyor, merakla yüzüne bakıyorum, ağzından çıkacak her cümle bana lütuf niteliği taşıyor.
'Acı çekmemiş kimse varlık değildir' sözü yüzüme tokat gibi çarpıyor, irkiliyorum.
Geldiğimden buyana söylediği sözleri bir ömür tahsil edilir nitelikte buluyorum.
Daha fazla onu yormamak adına müsadesini istiyorum oysa kal dese bir ömür yanında kalabilirim bu ihtiyarın.
Röportajmış kimin umurunda.
Rauf Bey'in odasından ayrıldığımda düşüncelerimdeki sis bulutlarının dağılır olduğunun ayrımına varıyorum.
Onun mücadelesinin dünyayla ilgisi olmadığına onun daha büyük bir şeyle, dünya yorgunluğuyla mücadele ettiğinin kanısına varıyorum.
